Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Χαρτί απορίας

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

              Τούτης της στραβοπόδαρης ελληνικής γραφειοκρατίας πολύ της αρέσουν τα στολίδια.  Για να ρυθμίσεις το στεγαστικό σου δάνειο  θέλεις δώδεκα χαρτιά συν φωτοτυπία του βιβλιαρίου καταθέσεων για το κερασάκι στην τούρτα! Και όσο  στρώνονται στοίβες τα χαρτιά  στο γραφείο της υπαλλήλου, άλλες φουρκάδες σε περιμένουν. <<Φέρε μου κι ένα  <<ανεργίας >> του γιου σου, και τους τίτλους κυριότητας και επικαρπίας του σπιτιού>>  σου λέει.  Τα χάνεις, βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που άφησες τη στρούγκα για να φτιάξεις σπίτι και περιχύνεις το φαρμάκι σου στους μούργους αφέντες σου.
            Αυτή λοιπόν η γραφειοκρατία μου άρπαξε σε πίσω καιρούς το δισάκι μου. Μ’ άφησε χωρίς ψωμί και στέρεψε το νερό στο φρυγμένο μου κορμί.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Η άνθηση της διαφθοράς

ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου
Εδώ και μέρες η πόλη έβραζε σαν ηφαίστειο. Και αιτία ήταν η απόφαση που πήραν και διέρρευσε, οι επώνυμοι άρχοντες και οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες, πως  θα  μαζεύονταν  αρχές  του  καλοκαιριού, << στο σπίτι της διαφθοράς >>  για την ετήσια συνάντηση οργίων! 
Πολλοί ήταν εκείνοι που σκέφτηκαν  ν’ αρπάξουν τα μαχαίρια και να τους σταματήσουν, άλλοι πως το πιο σωστό ήταν να τους κάψουν το βράδυ της συνάντησης και οι πιο συνετοί μίλησαν για μια δίκαιη τιμωρία που θα ερχόταν από τη Θεία Δίκη και την Εκδίκηση. 
Ο πρώτος που δίδαξε τούτη τη συνάντηση των οργίων ήταν ο βαρόνος Ντε Πιε, Φράγκος στην καταγωγή, που  ήρθε σαν καταχτητής κι αφού απόχτησε πολλά λεφτά και χτήματα, σκέφτηκε να τα ξοδέψει σε  ακολασίες, σαρκικές επαφές, ερωτικά διεφθαρμένα βίτσια, και συμπόσια με κακόγουστα αναγνώσματα και συζητήσεις μεταξύ των καλεσμένων. 

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Σώματος άθλησις

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Tου Παν. Αντωνόπουλου 
     
                    Μας  πνίγει το φασισταριό. Από το δασκαλάκι με τη βέργα ως το γιατρουδάκι που δεν ξέρει να βάλει τον καθετήρα. Από το διορισμένο υπαλληλάκο μέχρι τη φρυδού γραμματέα που γλείφει γλειφιτζούρι και σου δίνει ασφράγιστο το δίπλωμα οδήγησης. Από τον ταξιτζή που πιάνει μπούτι αντί λεβιέ. Από το σκουπιδιάρη που αφήνει τις σακούλες  στην πόρτα σου και αδειάζει τον ψόφιο γάτο στον παιδότοπο της γειτονιάς. 
                   Φασισταριό που εκκολάπτεται ως όφις στο ωόν. Που πιστεύω του έχει το άρτζι - μπούρτζι και λουλάς, τον τρόμο, τη βία και τον αριβισμό. Που κάνει αρκουδόμουτρο το ανθρωπάκι της  θεσούλας. Που τον ντύνει με τριχοφυία ποιμενικού μολοσσού και τον διατάζει: γίνε Ταλιμπάν και όποιον πάρει ο χάρος.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Φραγκίσκα

Διήγημα 
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

         Έμπαινε χοντρούλης ο Αύγουστος, λειψούλια εμείς μαζωνόμαστε γύρω του και περιμέναμε να μας πετάξει λίγο κοψίδι απ’ το σουβλιστό κριάρι του.  Εκείνος όμως  έφευγε, τον παίρναμε στα κοντά, τον κυνηγούσαμε με το λάστιχο και τον στέλναμε άδοξα στον αγύριστο για την ασπλαχνία του. Έβγαινε ο κίτρινος δίσκος του φεγγαριού και σταματούσαμε.
         Το πρωί μας έβλεπε η μέρα σαλταρισμένους, μας έλεγε: <<  Δεν πάτε να κυνηγήσετε κοτσύφια στο βουνό που καθόσαστε και κυνηγάτε το μήνα;>> Την ακούγαμε και παίρναμε την ανηφόρα.  Εγώ με μαύρο μπερεδάκι στο κεφάλι, ζωσμένος με μια φαρδιά ζώνη το τρύπιο μου παντελόνι και μ’ ένα λερωμένο τετράδιο στην κωλότσεπη.  Οι άλλοι με στολές εκστρατείας,  βουτηγμένες στα χρώματα με ακολούθαγαν. Ήμουν ο αρχηγός και έπονταν. 

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Σφαλιάρα από το θείο!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

          Σε πίσω εποχή ο λόγος. Ποια εποχή; Τη γραία του παρελθόντος, τότε που οι κλέφτες της σήμερον μορφώθηκαν το κακό και το αλλότριο και σύλληψαν στο μυαλό τους την πάσα καταστροφή μας. Με σχολεία στάβλους, βιβλιοθήκες σκονισμένες, δασκάλους δικτατορίσκους, γνώσεις μουχλιασμένες  σε σωρούς από κίτρινα χαρτιά γεγραμμένες.  << Βασιλεύ ουράνιε, παράκλητε… >>  στις αίθουσες, << πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς… >> στα κατηχητικά. Με τους κακούς μαθητές γονατισμένους στο χαλίκι, τους σκασιάρχες από τη χριστιανική συντροφιά της ορθόδοξης εκκλησίας ξυλοφορτωμένους και κυνηγημένους με το θυμιατό του παπά. Στο σπίτι σε κάθε μετάληψη των αγιασμάτων από τις πράξεις σου, σου ‘ριχνε μια σβουριστή κατραπακιά ο σουλτάνος πατέρας, << ανάξιε >> στη συνέχεια  σε προσφωνούσε. 

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Μπροστοθρανίτες

ΔΙΗΓΗΜΑ 
Tου Παναγιώτη Αντωνόπουλου  
          Τούτη τη φορά είπα να μπω στη Σχολή. Δεν το άντεχα  να ‘μαι απέξω και να μου λένε τα υποψήφια χορτασμένα πλουσιόπαιδα της ιατρικής, πως τα γονίδια του  πατέρα μου ήταν  << ομιχλώδη από βιοενέργεια >> και με  << παγίδεψαν >> πράγμα που σήμαινε πως ήμουν σκράπας κι άχρηστος για πτυχίο.
           Έτσι χαιρετώντας τον πατέρα, που με κοίταξε ξαφνιασμένος ένα πρωί, του είπα με λόγο χαριτωμένο και αποφασιστικό:
           ---  Φεύγω! Πάω να δοκιμάσω πάλι την είσοδό μου στη Σχολή! Δώσε μου την ευχή σου και στείλε τον οβολό σου, Μητροδώρας εφτά, στα Εξάρχεια! 
           Με το δάκρυ να του κυλάει στο μάγουλο, μ’ αγκάλιασε εκείνος και μου είπε:

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Αμνοί και ερίφια

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

            Η εποχή μας λαπάς. Ουδέν ακμάζει κι όλα φαίνονται μέσ’ από δακρύβρεκτο όμμα. Αλυσοδεμένο το πνεύμα, μαραμένα τα φύλλα της ευώδους μυρσίνης μας. Πιασμένοι σαν τους ποντικούς στη φάκα να τρώμε το δηλητηριασμένο τυράκι, ούτε ακούμε του αφρού το μουρμούρισμα, ούτε βλέπουμε το ανθισμένο ροδάμι που τραγουδά όταν το χαϊδεύει ο άνεμος Ζέφυρος.  
              Λησμονήσαμε το ευ ζην, το ρίξαμε στο κακώς ζην. Η χαρά μας μοιρολόι, τα χάδι μας αρπαχτικό πιράνχας, ο λόγος μας μαραφέτι διαβόλου, η τερπνή κουβεντούλα μας Μέγαιρα Ερινύα, οι θείες εκλάμψεις της συντροφιάς του φίλου, σάρισες Μακεδονικές που πληγώνουν σπλάχνα. 
               Εσωστρεφείς, ερημίτες σαν τον ακριδοφάγο Άγιο Αντώνιο, οδοιπόροι των ηλεκτρονικών δρόμων, εράσμιοι φίλοι των e-mail με τα μπατιρημένα αισθήματα. Δουλειά σαν τους είλωτες της αρχαίας όμορης Σπάρτης, έγκλειστοι σε στρατόπεδα αιθάλης, άβουλοι και κουρεμένοι γουλί από τροϊκανούς κουρείς και ημέτερους μαθητευόμενους μπαρμπέρηδες σε κεφάλια κασιδιάρηδων. Διασκεδάρηδες τα Σαββατοκύριακα μέχρι να λαλήσουν οι κοκόροι, μεθώντες για την εξωτερική εμφάνιση, τη μέσα σάπια ψυχή μας μια σταλίτσα εγκράτεια να τη γιατρέψουμε δε σπαταλάμε.